INTO THE OPEN
27 november 2021, Parktheater, Alphen aan den Rijn

In het sfeervolle Parktheater van Alphen aan den Rijn vond eind november de officiële livepresentatie van Destination Eternity plaats, het debuutalbum van Into The Open. Het project was eerder uitgesteld wegens coronamaatregelen, en het scheelde nauwelijks of het feest ging weer niet door. Echter letterlijk op de vooravond van de nieuwe theatersluitingen kroop het door het oog van de naald. Zo kon dit integrale rockverhaal over een ziel en haar levensreis naar een eeuwige eindbestemming alsnog worden meebeleefd.

Zanger Jan Willem Ketelaers (Knight Area, Ayreon, Symphonic Rock Night) en keyboardman Sander Heerings (Wane Of Summer, The Dust Connection) presenteerden hun project als een zevenkoppige groep professionele artiesten. Ze kenden elkaar uit andere bands, en hun liefde voor muziek straalde eraf. Ieder kreeg de ruimte om zijn kunsten te vertonen, zonder het verloop van de nummers uit het oog te verliezen. Ketelaers' rockstem klonk zuiver en warm, en Heerings' toetsenspel helder en sierlijk, terwijl de solo's van bassist Frank Strokap (Symphonic Rock Night), gitarist Ronald Martens (Up The Irons) en gitarist Martijn Balsters (Up The Irons, The Dust Connection) zich melodieus afwisselden. Drummer Robert Spaninks (eveneens The Dust Connection) had de lastige taak zijn veelzijdige spel qua volume in te perken, aangezien het groepsgeluid relatief ingetogen was. Dit lukte hem wonderwel, zodat elk instrument perfect hoorbaar bleef. De vrouwelijke zang werd vervuld door Nadine Pruim (Magoria), wiens stem even sterk bleek als die van Ketelaers. Haar plek op het podium was wat bescheiden, naast de drumkit en achter een spiekbriefje, maar wanneer ze als leadvocalist naar voren stapte, ontpopte ze zich als innemende frontvrouw.

In beginsel klonken de songs als Journey en Meat Loaf, maar gedurende de avond werden ze almaar meer verrijkt met kunstige jaren tachtig-prog. Zo raakte de muziek doorspekt met aspecten van Pink Floyd, Rush en Marillion, of het nu een instrumentaal intermezzo als Nostalgia was of een thematisch epos als Judgement Day. Hoogtepunt was Ride The Wind, een ontroerend duet dat à la The Wall evolueerde tot een slepend keyboard- en gitaarstuk. De symfonische trend werd voortgezet tijdens een blok onverwachte toegiften - verfrissend om eens op iets anders getrakteerd te worden dan Genesis- of Led Zeppelin-covers. De band schitterde met Garden Of Remembrance en The House That Doesn't Excist, twee uitgebreide nummers van The Dust Connection. Bovendien werd Live Flow van Threshold gespeeld, vertolkt als prachtige ballad.

Ook andere aspecten maakten de avond persoonlijk. In het publiek bevonden zich (oud-)collega's als gitarist Mark Bogert en zanger Jeroen Voogd. Tussendoor bracht Ketelaers de zaal ‘down to earth' met uitleg over de inhoud en totstandkoming van het album. Dit ging dermate spontaan dat de stemming haast huiselijk werd. Zo zorgden zaalgeluid, repertoirekeuze en publieksbenadering voor een intiem symfo-concert. Uiteindelijk werd de volumeschuif alsnog opengezet en kon ook Spaninks kracht zetten. Het dak ging eraf met Ninja, een oude rocker van Europe. Ketelaers had er als tiener avondenlang op staan luchtgitaren, zo riep hij uitgelaten.

Tekst: Pieter Barth / fotografie: Léon van Hulst

Naar het overzicht van de reviews.