Genesis (Amsterdam, 21 maart 2022)

GENESIS

21 maart 2022

Ziggo Dome, Amsterdam

"A perfect body with a perfect face..." De grijns van Phil Collins is veelzeggend. Zijn door ouderdom, een waslijst aan lichamelijke ongemakken, jaren van drankmisbruik en privé-ellende getekende hoofd verschijnt tijdens toegift I Can't Dance levensgroot in beeld. We zien de pretlichtjes in zijn ogen. Niemand in de volgepakte Ziggo Dome die de ironische kracht van dit moment ontgaat. Wat bij binnenkomst nog op avond vol begrip en mededogen lijkt uit te draaien, resulteert in een knappe, onderhoudende set. Met een Genesis dat ondanks én dankzij Phil Collins diep respect afdwingt.

Kort voordat de imposante tonen van Behind The Lines worden ingezet, strompelt de 71-jarige Collins als eerste traag via een trap het podium op. Alsof zijn band hem vol egards het eerste applaus gunt. Maar het ook niet mooier wil maken, dan het is. De door het leven getekende zanger zingt vanavond - alle avonden - vanaf een stoel. Het zijn ontnuchterende, maar inmiddels bekende feiten. Geen enkele Genesis-fan die hiervan opkijkt.

De eerste instrumentale minuten geven tijd om ons schrap te zetten. In welke vorm verkeert Phil Collins en welk effect heeft zijn slechte gezondheid op de band die ons land vijftig (!) jaar geleden voor het eerst bezocht? Onwillekeurig dwalen de gedachten af naar de eeuwige discussies met het conservatieve deel van de fanbase over de inbreng van Anthony Phillips, Steve Hackett en Peter Gabriel. Want vroeger was natuurlijk alles beter. Ook denken we terug aan de jaren tachtig waarin een meedogenloze Phil Collins de hitlijsten, MTV en alle radiozenders domineerde. Zelfs bij de trouwste Genesis-fans ging de Collins-rek er toen een beetje uit.

Na Behind The lines en Duke's End, volgen Turn It On Again en Mama. Plots zijn alle bespiegelingen uit het heden en verleden verdwenen. Phil Collins is bij de les, maakt veelvuldig contact met de zaal en praat op zijn eigen theatrale en vooral grappige wijze de songs aan elkaar. Toegegeven, de interactie met het publiek bij Home By The Sea en Domino is al decennialang hetzelfde. Gelukkig is Collins de eerste die hier de draak mee steekt. Hij kan niet anders.

De zanger werkt hard en vol overgave. Spiekbriefjes met songteksten op een aangrenzend tafeltje zijn hem vergeven, ondertussen houdt Collins - zo blijkt snel - er tegenwoordig een tamelijk onconventionele manier van zingen op na. Hij bepaalt zijn eigen tempo en timing en slalomt hiermee onder, boven, links en rechts langs de melodielijn en ritmesectie van zijn bandgenoten. Logischerwijs is ook zijn vocale bereik flink afgenomen. Hij komt er wonderwel mee weg. Sterker nog, vanaf Throwing It All Away, zo tegen het laatste deel van de show, zijn Collins' timing en soul bijna terug op het oude niveau.

In een concertreeks die zomaar eens de laatste kan zijn, is het jammer de focus op de periode tussen Duke (1980) en We Can't Dance (1991) ligt. Heel verrassend is dat natuurlijk niet. Wel is het teleurstellend dat een deel van uitgerekend de oudste nummers (o.a. The Cinema Show, Firth Of Fifth en toegift Dancing With The Moonlit Knight) is ingekort. Alleen I Know What I Like (In Your Wardrobe), Afterglow en The Carpet Crawlers halen hun volle lengte. Bovendien kiest Genesis halverwege voor een kort, ingetogen en akoestisch intermezzo. Dat werkt prima bij That's All en Follow You Follow Me. The Lamb Lies Down On Broadway presenteert zich daarentegen als een futloze versie zonder kraak of smaak.

Het is de spaarzame kritiek op een band die een strakke en gedreven indruk maakt. Ondersteund door een magistrale lichtshow, de altijd solide Daryl Stuermer, plus achtergrondzangers Daniel Pierce en Patrick Smyth, zien we Mike Rutherford opvallend geanimeerd bas en gitaar spelen. Klankkleurenmeester Tony Banks, stoïcijns als altijd, mist ondertussen geen noot en soleert als in zijn jongste jaren. De revelatie van de avond heet echter Nicholas Collins. "Hij moet zo naar huis om zijn huiswerk te maken," grapt pa. Het nog net geen 21-jarige drumtalent is een waardige opvolger van zijn ouweheer en geeft met lekker puntige accenten songs als Turn It On Again, Land Of Confusion en Domino een eigentijdse, frisse rockbeat mee.

Geen moment krijgen we de indruk dat hier drie zeventigers op het podium staan, of zitten, die afscheid willen nemen. In een even opmerkelijke als daadkrachtige wederopstanding, tilt Genesis haar repertoire met deze tour zelfs naar een tijdloos niveau. Vol zelfspot, maar zonder sentiment. Zoals dat past bij Britten. Een waardig vaarwel als straks blijkt dat het doek is gevallen. Of een waarschuwing dat deze veteranen net zolang doorgaan tot ze er zelf bij neervallen.

Tekst: Edwin Ammerlaan
Foto's: Bert Treep

(klik op de foto rechtsonder om de fotoserie te bekijken)

Setlijst:
Behind The Lines / Duke's End
Turn It On Again
Mama
Land Of Confusion
Home By The Sea
Second Home By The Sea
Fading Lights (ingekort)
The Cinema Show (ingekort)
Afterglow
That's All (akoestisch)
The Lamb Lies Down On Broadway (akoestisch)
Follow You Follow Me (akoestisch)
Duchess
No Son Of Mine
Firth Of Fifth (ingekort)
I Know What I Like (In Your Wardrobe)
Domino
Throwing It All Away
Tonight, Tonight, Tonight (ingekort)
Invisible Touch