Dag 1: 2 mei 2022 begon met vreselijk lang staan. Zelfs met een VIP-kaart duurde het zo'n 3 uur voordat we überhaupt in de buurt van het schip kwamen. De computers lagen er uit en alle medische gegevens moesten handmatig worden gecontroleerd. Lange rijen dus. Voeg daarbij technische problemen voor wat betreft de geluidsinstallatie op het schip, waardoor een en ander nog verder uit liep en je kunt ongeveer nagaan dat de start niet geweldig was. Van de maar liefst 22 mogelijke evenementen kozen wij als eerste act Claudio Simonetti's Goblin in de wat kleinere Star Lounge. Simonetti vertolkte een bloemlezing uit het rijke film-gerelateerde oeuvre van deze Italiaanse band. Bijgestaan door 3 jonge talentvolle muzikanten waarvan bassiste Cecilia Nappo met haar Rickenbacker de meeste aandacht opeiste, was dit een show die ons heel goed beviel. De thans 70-jarige toetsenman liet horen dat hij het spelen nog lang niet verleerd was en zowel nieuwe als oude nummers klonken krachtig en fris in deze bezetting. Ons volgende concert was Nektar dat in de op een na grootste zaal, ‘Studio B', speelde. Twee oudgedienden hielden de oude tradities in de Nektar muziek hoog: de recentelijk van kanker herstelde drummer Ron Howden, die -naar ik meen- New Day Dawning- zong op een wijze die, bijna griezelig, veel leek op de originele versie gezongen door Roye Albrighton en verder bassist Derek ‘Mo' Moore. De huidige band bestaat nu uit frontman en gitarist Ryche Chlanda, die eerder bij Nektar speelde eind jaren zeventig, bassist en gitarist Randy Dembo, ook eerder in Nektar gespeeld en toetsenist Kendall Scott. Met het oude materiaal had Chlanda wel wat moeite, het materiaal van de laatste cd ging hem beter af. Een solide concert van een band met louter routiniers. Dat de band sommige nummers met twee bassisten, beide Rickenbackers' speelde, was wel bijzonder. Als laatste concert, het liep al tegen 23 uur, kozen we het Royal Theater, de grootste concertzaal. Daar speelde de voormalige Jethro Tull gitarist Martin Barre (75 jaar!) en zijn band vrijwel tegelijk met Pain Of Salvation (in Studio B), die we helaas dus niet aan het werk hebben kunnen zien. Afgestemd op een prog-publiek verkoos Barre om het Tull album Aqualung integraal te spelen. Het gemis van Ian Anderson zijn fluit werd heel redelijk gecompenseerd doordat zanger/gitarist Dan Crisp de Tull nummers bijzonder verdienstelijk zong, zonder twijfel beter dan dat Ian Anderson deze zelf de laatste 15 jaar kon zingen. De vijf kwartier werden aangevuld met een enkele eigen compositie en nog meer Tull songs. Krachtige songs, prima geluid en een Barre die nog steeds een zeer herkenbaar geluid weet te produceren.

Tekst en fotografie : Menno von Brucken Fock

Naar het overzicht van de reviews.