Dag 2: 3 mei 2022 begon voor ons wat later. De roadtrip van zo'n 10.000 km van 17 dagen voorafgaande aan de cruise en het lange staan van de dag ervoor zorgden toch voor wat vermoeidheid en zo was ons eerste concert ‘pas' om 13.00 uur. Ook hier liep het tijdschema behoorlijk uit voordat we Studio B in konden. Het concert van de Flower Kings verliep wat anders dan verwacht: Roine Stolt was niet goed in orde en speelde zittend zijn gitaarpartijen. Hij deed wel wat aankondigingen maar liet vrijwel alle zang over aan Hasse Fröberg, die dit vrijwel zonder enige voorbereidingstijd moest doen. Een aardige poging maar ook door het gemis van Jonas Reingold klonk de muziek toch duidelijk anders en een tikkeltje minder dan ik van andere concerten had onthouden. Via een klein stukje Dave Kerzner (Pool Stage op deck 11) weer naar de grote zaal voor Marillion op deck 3. Dit was een topconcert. De band en met name ‘H' waren uitstekend op dreef. De charismatische frontman zong als in zijn jonge jaren en de band verraste door het gehele nieuwe album An Hour before It's Dark te spelen. Ter ondersteuning van al die arme burgers in de Oekraïne had ‘H' zijn nagels geel/blauw gelakt. Een glashelder geluid en ondanks het gemis aan voor mij meer aansprekend ouder werk een puik concert: deze dag kon al niet meer stuk. Direct door naar het volgende optreden want de organisatie had als ‘verrassingsact' een semi-akoestische show van Moody Blues frontman Justin Hayward ingelast, die in Studio B speelde. Wat een uitstraling had deze 75-jarige muzikant en wat een stem nog! Onze verwachtingen waren vooraf niet al te hoog gespannen maar dit optreden van Hayward, samen met een drietal muzikanten: Mike Dawes op gitaar, multi-instrumentaliste Julie Ragins en fluitiste Karmen Gould overtrof onze stoutste verwachtingen. Wat een smeuïge verhalen kon deze man vertellen en wat een prachtige arrangementen! Dit was zeldzaam goed: de ‘best of Moody Blues' en een prachtige uitvoering van Forever Autumn. Vervolgens heel even naar boven naar het ‘Pool deck' om te zien hoe Riverside door de storm bijna van het podium geblazen werd, we hadden wel medelijden dat de Poolse trots onder deze omstandigheden moest spelen. Even een hapje eten en weer terug naar het Royal Theater voor Al Dimeola. Sinds de dagen van Return To Forever eigenlijk bij ons wat in de vergetelheid geraakt maar wij hoopten op een show van formaat. Natuurlijk is Dimeola en fantastische gitarist maar een akoestisch optreden met alleen een percussionist als een van de hoofdacts van deze ‘prog-cruise', dat hadden we toch niet verwacht. De arrangementen van enkele Beatle-nummers waren aardig maar voor de rest was het voor ons écht de ver van ons bed show. Tegen middernacht naar District 97 maar deze muziek was voor onze oude prog oren toch wel erg hard, zowel letterlijk als ook qua muzikale presentatie, dus, inmiddels al in de nacht, nog een stuk show meegepakt in het zeer bescheiden gevulde Royal Theater, waar de Oostenrijkse gitarist Alex Machacek optrad met drummer Herbert Pirker en bassist Raphael Preuschl (tezamen: FAT). Deze muzikanten speelden absoluut virtuoos maar hadden vrijwel uitsluitend oog voor elkaar en hun instrument. Contact met publiek was nagenoeg nihil. Machacek geldt voor mij als de Holdsworth van nu, een fabelachtige gitarist dus, maar zijn fusion/jazzrock/jazz muziek bleek helaas niet aan ons besteed. De storm raasde nog even door maar in de loop van de nacht werd het gelukkig rustiger.

Tekst en fotografie: Menno von Brucken Fock

Naar het overzicht van de reviews.