Dag 3: 4 mei 2022,een dag waarop het cruiseschip aanmeerde in Labadee (Haïti). Wij verkozen om niet van boord te gaan en op het schip te blijven We pakten een stukje mee van Dave Cureton, de voorman van IO Earth die een sterk staaltje stevige, grotendeels instrumentale prog ten gehore bracht en enthousiast vertelde dat momenteel de laatste hand werd gelegd aan een nieuw IO Earth album. Vervolgens even naar het Pool deck voor Jane Getter, maar net als bij diverse andere artiesten vroegen wij ons af wat haar muziek in vredesnaam met prog te maken had. Terug naar beneden, naar Studio B om tijdig in de rij te gaan staan om rond 15.30 uur vooraan te kunnen zitten bij een andere legende, zij het opnieuw nu niet bepaald ‘prog', namelijk Al Stewart. De folkzanger grapte er vrolijk op los en vertelde hoe hij in 1977 opeens een popster werd toen hij een wereldhit scoorde met Year Of The Cat nadat hij al 6 albums had uitgebracht. Zijn puntige en intelligente teksten werden kort door hem toegelicht en actueel ingaande op de oorlog in de Oekraïne maakte hij een vergelijking tussen Poetin en Raspoetin, iets dat het Amerikaanse deel van het publiek helaas niet kon volgen. Toen hij vroeg om vooral zijn medemuzikanten te ondersteunen met een hartelijk applaus als er een fraaie solo ten gehore was gebracht, reageerde hij met een schaterlach en heel ad rem toen hij een klaterend applaus kreeg toen hij z'n gitaar aan het stemmen was: ‘zoveel applaus heb ik van mijn leven voor een D-akkoord nog nooit gehad'. Een prima concert, een geweldige band en de mooiste nummers zoals Time Passages, On The Border en uiteraard Year Of The Cat kwamen voorbij. Deze rasartiest van 76 jaar bleek nog ‘on the top of his game'!! Weer even naar het Pool deck om een stuk van Lifesigns mee te pakken maar al is hetgeen de band speelde wel echt ‘symfo of ‘prog', voor onze smaak toch wat te vlak en te weinig ‘kippenvel-gevoel'. Vervolgens van deck 11 weer terug naar Studio B op deck 3 waar Moon Safari na lange tijd weer live te zien was. Het gemis van leadzanger Petter Sandström, die in Zweden achter gebleven was omdat hij net voor de tweede keer vader geworden was, werd eigenlijk verrassend goed gecompenseerd door vooral Simon Åkesson, die gelukkig weer helemaal terug bleek te zijn. Dit was een uitstekend optreden, bol van hoogstaande ‘close harmony' zang en .... een aankondiging dat er een nieuw album op til is. Als toegift. Het publiek was terecht bijzonder enthousiast, een prachtig stukje a capella zang van alle 5 heren zonder microfoon: magistraal! Het bij diverse optredens frequent gebruik van zwoel blauw en rood licht en ook vaak een vrij donker podium zorgden ervoor dat fotografie niet altijd even goed lukte. Het cruiseship Mariner Of The Seas was inmiddels weer vertrokken en we zaeten weer op een dit keer heel rustige zee.
Na een heerlijk diner tijd voor ‘the main event': Alan Parsons in de grote zaal. Natuurlijk een verbluffend goede geluidskwaliteit, een voortreffelijke vertolking van het beste van The Alan Parsons Project en opvallend was dat de zwaarwichtige Parsons zelf diverse nummers zong die oorspronkelijk waren opgenomen met zang van Eric Woolfson. Wederom een vraagteken of je dit ‘prog' kunt noemen maar dit concert stond als een huis. Zowel voor als tijdens de show werd nog maar een benadrukt wat een geweldige vent Parsons wel niet is. Er komt weer nieuw werk aan en dat is wat ons betreft een belangrijkere boodschap. Spijtig genoeg was de programmering zodanig dat we het concert van oudgedienden Wishbone Ash niet konden bijwonen. Het was inmiddels al weer ruim na 23 uur en via het Pool deck eerst nog een kort stukje Haken meegepakt en daarna naar Studio B voor de Zappa Band. Beide optredens vonden wij echter niet interessant genoeg en het was inmiddels al ruim na 1 uur 's nachts dus tijd om te gaan slapen.

Tekst en fotografie: Menno von Brucken Fock

Naar het overzicht van de reviews.