Night Of The Prog (Sankt Goarshausen, 22-24 juli 2022)

Night Of The Prog
22-24 juli 2022, Freilichtbühne Lorelei, Sankt Goarshausen (Duitsland)

Drie jaar lang was de progstilte op de Lorelei-rots oorverdovend. En wat waren de internationale fans van dit prachtige festival blij dat ze weer konden afreizen naar het amfitheater hoog boven de Rijn.
Dit jaar was er één absolute topper, en die lag erg voor de hand. Steve Hackett verkeerde in bloedvorm met de beste begeleiders die hij ooit had. Bovendien bracht hij Seconds Out in zijn geheel, het legendarische dubbel-live-album van Genesis. Het was de sublieme echo van het concert dat de progdino 46 jaar geleden op deze mythische plek gaf. Klassiekers als Cinema Show, Carpet Crawlers, Firth Of Fifth, Dance On A Volcano en Robbery, Assault And Battery klonken nooit eerder zo strak! Bovendien injecteerde Hackett I Know What I Like met een aangename jazzimprovisatie met Rob Townsend op sax in de hoofdrol. Zijn drummer Craig Blundell schitterde in de aanloop naar Los Endos met een wervelende, lange solo, dé oplossing voor het beroemde Collins-Thompson-duet. De muzikant vormt sowieso met Jonas Reingold een groovy ritmetandem zoals de gitarist niet eerder had. En Hackett, hij genoot zichtbaar, nog steeds, ook puttend uit eigen repertoire, zoals het opgetogen Every Day en de ‘bombast der bombast'-track Shadow Of A Hierophant. Wat een impact! En zag ik daar iemand een traantje wegpinken bij Afterglow?
Hoe goed Renaissance en PFM ook waren als slotacts op de twee andere avonden, ze tipten niet aan het niveau van Hackett. De twee legendarische namen raakten wel snaren bij de fans, terwijl sommigen zich afvroegen waarom deze artiesten van zeer hoge leeftijd nog de bühne op werden gehesen. Bij anderen maakt onbekend ook onbemind en onbegrepen. Oké, de stem van Annie Haslam was niet meer optimaal, maar ze pakte nog wel degelijk hoge nootjes. Bovendien blijken de klassiek getinte en vernuftige composities nog steeds relevant, met in de hoofdrol Rave Tesar op toetsen en Mark Lambert op de akoestische twaalfsnarige gitaar. "Je bent ontslagen!" grapte Haslam, toen Tesar het verkeerde nummer inzette, waarna hij dit prompt - als grap - weer deed. Soms was de Britse zangeres de tekst even kwijt. Toch blijven songs als Ocean Gypsy en Symphony Of Light (voor Michelangelo) staan als een huis.
Bij de Italianen van PFM draait het vooral om Franz Di Cioccio, het enige lid van de originele bezetting uit 1970. De man speelt nog steeds met veel passie op de drums, vaak met de mond open à la Mick Fleetwood, en in een geheel eigen stijl. Beter kon hij op die kruk blijven zitten, want qua zang is hij minder getalenteerd, terwijl dan ook zijn stand-in-drummer gewoon lekker thuis kon blijven. Bassist Patrick Djivas stak de pretentie niet onder stoelen of banken: hij meent dat Mozart ongetwijfeld blij zou zijn geweest als hij PFM tot zijn beschikking had gehad. Toegegeven, de volgende epic Romeo And Giulietta (Prokofjev) was een enerverende belevenis, terwijl gitarist Marco Sfogli een klasse apart is.
Vier subtoppers deden wat van hen werd verwacht, waarbij Lazuli uitgroeide tot een welhaast vaste gast met groot succes. De Franse band verstaat, onder aanvoering van Dominique Leonetti, perfect de kunst om het publiek te vermaken met een feestelijk, swingend en aimabel optreden. Nieuwe gitarist Arnaud Beyney blijkt een puike vervanger van Gédéric Byar, en uiteraard werd het marimba-ritueel ter afsluiting niet overgeslagen.
Tweede subtopper, Pure Reason Revolution (PRR), moest het doen zonder Chloë Alper, maar haar vervanger Annicke Shireen deed het goed op keyboards en met zang. Nóg een stand-in was drummer Ravi Kesavaram. PRR is een alternatieve eend in de bijt, maar heeft sinds het sterke debuut The Dark Third een groeiende schare fans, hoewel de muziek minder prog werd en meer rechttoe rechtaan met een vette (rock)beat.
Derde subtopper, The Pineapple Thief, kreeg met de inlijving van drummer Gavin Harrison (ook Porcupine Tree) een frisse en stuwende injectie, maar de muzikant oogde op de Lorelei wat verveeld. Neemt niet weg dat hij de band weer professioneel op sleeptouw nam, terwijl Bruce Soord prettig contact maakte met fijne songs als White Mist. Opvallend was dat Part Zero, de enige song uit de oude doos (met een smeuïge gitaarsolo) het meest proggy was en bijzonder boeide. Ook songs in een ander jasje (van het album Give It Back) passeerden de revue.
Vierde subtopper, RPWL, speelde een thuiswedstrijd. Het viel op dat de band vooral koos voor het trage repertoire, wat het vermoeide en verhitte publiek bijzonder goed beviel. De zon scheen volop tijdens de schitterende opening Hole In The Sky, en de soli van Yogi Lang en Kalle Wallner in Three Lights waren niet te versmaden. De langzame Floyd-cover Cymbaline sloot goed aan bij de eigen songs.
Er waren vier verrassingen. Blank Manuskript uit Salzburg oogde en speelde zo bont als de regenboog. De verschillende muziekstijlen (rock, jazz, latin) werden heel gemakkelijk met elkaar verbonden, waardoor dit optreden fascineerde, mede door het gedreven en swingende spel van uitstekende musici.
Het woord gedrevenheid past ook bij het Argentijnse Fughu. Zanger Renzo Favaro barstte van het zelfvertrouwen, hoewel niet iedereen zijn stem zal hebben gewaardeerd, omdat hij erg vaak schreeuwerig de hoogte in ging. Neemt niet weg dat een flink deel van het publiek de drukte van deze progmetalband kon waarderen.
De voorbodes van het Noorse Infringement beloofden weinig goeds, maar de groep ontpopte zich positief, vooral met aardige, proggy composities, een prima zanger en gevoel voor theater. De derde verrassing.
Van Barock Project had ik hoge verwachtingen, en die werden ingelost. Gezien de reactie bleek de muziek voor veel luisteraars een flinke (vierde) verrassing. De Italianen kunnen gewéldig spelen en brachten composities die veelal een klassieke ondertoon hebben, aangevuurd door toetsenman Luca Zabbini (ook PFM). Dit werd meteen duidelijk bij de aftrap met de stuwende en ELP-achtige Overture.
De formaties Soulsplitter (frisse heavy prog) en Traumhaus (hardrock met proginslag) konden bij vlagen ook flink boeien. De laatstgenoemde (Duitse) band profiteerde van het uitbrengen van twee versies van het album In Oculis Meis (in het Duits en het Engels). Alex Weyland mocht na een operatie namelijk nog niet zingen en werd vervangen door Paul Adrian Villareal (van Sun Caged). De vervanger is Engelsman en dus was er geen moment van twijfel in welke taal hij zou zingen. Weyland hield het, op één song na, bij toetsenwerk. Daniel Kohn is de nieuwe bassist van Traumhaus, ook muzikant bij Sun Caged.
Aan de overige zes acts maak ik minder woorden vuil, omdat hun impact niet zo groot leek. Smalltape heeft veel pretentie, maar aan niveau schort het. Dit geldt ook voor Sentryturn, de formatie die maanden knutselde aan een sterk progmetal-album maar live door het ijs zakte vanwege gebrek aan ervaring; veel te voorzichtig allemaal. Voyager IV heeft gewoon weinig niveau en aan Jadis is na vele jaren niks veranderd. De band heeft met Gary Chandler natuurlijk nog steeds een uitstekende gitarist, maar van frisheid is geen sprake meer. Daar kon toetsenman Martin Orford ook weinig aan doen.
De namen Wired Ways en Colosseum, tot slot, horen eigenlijk niet op een progfestival thuis, omdat deze formaties totaal andere muziek maken. De eerste laat een allegaartje van vrolijke mainstream poprock horen. Bij de tweede kon je The Valentine Suite uit 1969 nog wel onder die noemer scharen, maar tegenwoordig vist de band volledig in de vijver van blues, jazz en soul. Dit is overigens wel toevertrouwd aan de flamboyante zanger Chris Farlowe, misschien wel de oudste artiest (81) die ooit tijdens NOTP het podium besteeg. En gaaf om de legendarische gitarist Clem Clempson aan zijn zijde te zien.
De sfeer was weer opperbest, hoewel de zon soms onbarmhartig scheen. NOTP blijft een geweldige combi van lekkere prog, op een unieke locatie met bezoekers bij wie het erg fijn toeven is.