Big Big Train (Zoetermeer, 5 september 2022)

BIG BIG TRAIN & Dim Gray

5 september 2022

Poppodium Boerderij, Zoetermeer, NL

Het was lang geleden: vierentwintig(!) jaar na hun vorige optreden in Nederland (op 7 november 1998 op Progfarm) keerde de trein terug in ons land. Van de elf musici die er op een warme avond in Poppodium Boerderij op de bühne stonden was er destijds precies één van de partij: bassist Gregory Spawnton. Big Big Train heeft in de loop der jaren vele wisselingen gekend in de bezetting met helaas voorop de tragische dood van de fantastische zanger David Longdon in november 2021. Door de pandemie was het concert enkele keren uitgesteld. Het voorprogramma werd verzorgd door de Noorse band Dim Gray. Ze ontvangen goede recensies voor hun tweede album Firmament dus was ik wel benieuwd. Deze jonge gasten maakten indruk met hun mix tussen progrock en postrock. Hun nummers zaten goed en doordacht in elkaar. Verder had men met toetsenist Oskar Holldorff en gitarist Håkon Høiberg twee prima zangers in de gelederen. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk.
Het concert van Big Big Train was onderdeel van een kleine tour: twee adressen in Engeland plus het optreden in De Boerderij. Toetseniste Carly Bryant werd vervangen door de uiterst talentrijke Oskar Holldorff van Dim Gray die daarmee een drukke avond had. Hij deed het prima en zou van mij wel in de band mogen blijven. Zijn aanwezigheid maakte van Big Big Train een nog meer internationale band met een Noor, een Zweed, een Italiaan, een Amerikaan en zeven Engelsen. Die Italiaan is Alberto Bravin die de zware taak heeft om David Longdon te vervangen. De van PFM bekende Bravin zingt niet alleen maar speelt ook gitaar en toetsen. Hij heeft een andere -wat hogere- stem dan Longdon en Engels is niet zijn moedertaal. Ik vond dat hij het zeer goed deed: hij beschikt over een mooie, kraakheldere, stem en heeft een prima podiumpresentatie. Denk zijn knotje weg en hij heeft uiterlijk zelfs wel wat van Longdon. Zijn praatjes tussen de nummers door lieten blijken van humor en overtuiging en dat was mooi. De setlist bracht veel afwisseling. Alleen werd Victorian Brickwork helaas niet gespeeld. Dat zou een mooie showcase zijn geweest voor de brassband die uiteraard van de partij was. Ze kregen wel voldoende ruimte, bijvoorbeeld in hun moment samen met Nick D'Virgilio wanneer hij een drumsolo speelde. Ze hadden eveneens een hoofdrol in Hedgerow waarin ook Claire Lindley sterk aanwezig was op viool. Haar rol was sowieso vrij groot tijdens de avond. Waar er wel eens geklaagd wordt over de kwaliteit van zang in de progressieve rock, had Big Big Train met Bravin, Nick D'Virgilio en Oskar Holldorff drie sterke zangers in de gelederen. Daarnaast hebben Lindley en Rikard Sjöblom ook goede stemmen. Dave Foster, bekend van de band Mr. So & So, deed zijn werk als nieuwe lead gitarist zeer goed maar ook de beweeglijke Sjöblom speelde de nodige solo's. Ook hij is bekwaam op toetsen en tijdens momenten als Bats In The Belfry waren met hem, Holldorff en Barvin zelfs drie toetsenisten in de weer. Big Big Train is niet alleen pastorale prog maar ze wisten op bepaalde momenten ook te rocken, bijvoorbeeld in Atlantic Cable. Er was een ontroerend moment toen D'Virgilio en Sjöblom samen Telling The Bees akoestisch speelden, een hommage aan Longdon. Het prachtige nieuwe nummer Last Eleven deed mij iets denken aan Genesis ten tijde van A Trick Of The Tail en Wind And Wuthering. Op de vraag om een toegift, kon ik me niet inhouden en schreeuwde East Coast Racer mee samen met vele aanwezigen. Dit vind ik toch wel het meest typische Big Big Train-nummer: het gaat van pastoraal naar een bombastisch symfonisch einde. Zelfs deze doorgaans koele kikker hield het niet droog. Wat ben ik blij dat het concert na een lange aanloop toch plaats heeft weten te vinden. Voor degenen die niet aanwezig waren: het filmteam van John Vis heeft het opgenomen voor een dvd/blu-ray.

Tekst: Paul Rijkens

The Band: