Franc Carducci & The Fantastic Squad

Poppodium Boerderij, Zoetermeer

10-9-2022

In aantal was de opkomst teleurstellend, maar qua enthousiasme telde het Boerderij-publiek dubbel. Het kwam voor twee extravagante, getalenteerde acts, waarvan de tweede werd geregistreerd voor een dvd.

De eerste was een solo-optreden van (That) Joe Payne. Op een elektronisch klavier speelde de zanger zowel eigen pop- en cabaretnummers als muziek van zijn voormalige symfonische groep The Enid - veelal dezelfde die hij tijdens het laatste Progdreams-festival met zijn band bracht. Het contrast tussen Paynes flamboyante uiterlijk en diens gepassioneerde spel maakte dat velen niet wisten met kitsch of kunst te maken te hebben. Zijn buitengewoon zuivere stem was echter betoverend; je kon een speld horen vallen. Paynes stijl is eigenlijk geen prog, toch kun je stellen dat hij de knapste zanger uit de huidige scene is.

Het leeuwendeel van de avond was voor Franck Carducci en zijn Fantastic Squad, met hoorklare rock-‘n'-roll die steevast overvloeide in fraaie verhalende prog. Het spetterende programma, muzikaal en visueel geperfectioneerd, bestond voornamelijk uit tracks van Carducci's laatste twee platen, aangevuld met album één, nieuw materiaal, solowerk en een verzengende Ennio Morricone-cover. Rustige stukken werden vlotter en krachtiger gespeeld, wat het repertoire extra energiek maakte. Er was ook plek voor intieme momenten, zoals de letterlijk unplugged uitgevoerde meezinger On The Road To Nowhere.

Carducci was vrolijk, over de top retro en goed bij stem - wat na Payne essentieel was. Ook zijn dubbelhals (bas)gitaar imponeerde. Maar niet alleen hij was de ster. De gehele band stal de show, met overhemden, hoeden en brillen die jaren zeventig-hippies lieten verbleken. Slagwerkster Léa Fernandez versterkte de flowerpowersfeer met haar rammelende maar perfect getimede klappen. Toetsenist Cédric Selzer vulde ze aan met vingervlugge psychedelische intermezzo's. De grootste aandachttrekkers waren leadgitarist Barth Sky en zangeres/slaggitariste Mary Reynaud. Sky's lange haren wapperden over het podium als hij schijnbaar moeiteloos zijn vlammende, Led Zeppelin-achtige solo's bracht, iets wat hij zelfs vanaf zijn rug deed. Reynaud verzorgde de tweede en soms eerste stem, liet haar borsten lazerstralen weerkaatsen en bespeelde er een theremin (en het publiek) mee.

De maffe en wulpse grappen maakten het wel een uitdaging om de muziek te blijven volgen, terwijl uitgebreide progressieve nummers als Alice's Eerie Dream, Asylum en het nieuwe The Betrayal Of Blue waarlijk sterk waren. Gelukkig staat alles op video.

Tekst: Pieter Barth / Fotografie: Bert Treep

Naar het overzicht van de reviews.