SYLVAN & RPWL
27 oktober 2023
Poppodium Boerderij, Zoetermeer

Twee Duitse headliners op één avond, dat is een mooi affiche. En zo pakte de lange avond met zeer toegankelijke progrock ook uit, voor een groot publiek. Bovendien was het geluid van de harmonieuze songs van Sylvan en RPWL om door een ringetje te halen. Spatgaaf en zeker niet te luid.
Marco Glühmann wreef zich met een grote glimlach richting drummer Matthias Harder in zijn handen. Hij had er zin in. En dat uitte zich bij de zanger in een zeer grote beleving van geëngageerde muziek. De man heeft een zeer kenmerkend stemgeluid, waarbij je houdt van het emotionele karakter, of je vindt het niks. Een middenweg lijkt onmogelijk. De hoge nootjes kwamen er soms wat zachtjes en niet perfect uit, maar prachtsongs als In Encoded By Heart van het laatste album One To Zero blijven staan als een huis. Gitarist Johnny Beck is klein van stuk, maar hij speelt groots, grossierend in welluidende solo's. De setlist ervaarde ik als niet helemaal gelukkig, maar wat ik had gehoopt, gebeurde. Sylvan sloot af met het magistrale slot van haar beste en gelijknamige album Posthumous Silence. Pal voor het podium was een Duitser van de fanclub in tranen, want er zijn weinig melancholieke ballads die zo ontroeren.
De mannen van RPWL brachten ook een fraai homogeen geluid, waarbij de band met gemak improviseerde toen bleek dat de Moog van Yogi Lang het begaf. De toetsenman nam zijn solo's over, zodat de frontman zich kon concentreren op zijn onderkoelde zang. De stijl is bekend, doorspekt met Floydiaanse invloeden. Maar wie maalt daar om? Als in een nummer als What I Really Want ook nog wat U2-arpeggio's klinken, is het feest compleet. Dit is afkomstig van het vorige album Outer Space, terwijl RPWL in Zoetermeer uiteraard stevig putte uit de laatste plaat Crime Scene.
Ook Kalle Wallner voelt zich helemaal senang met de vrij rechtlijnige stijl, terwijl deze gitarist zoveel kwaliteit in huis heeft dat hij ongetwijfeld een veel complexere progstijl aan zou kunnen. Het maakt hem niet uit, want als hij soleert is deze musicus heer en meester. Voor de meezinger Roses was Ray Wilson als gastzanger niet in de buurt, maar dat mocht te pret niet drukken. Net als haar voorganger voelde RPWL goed aan dat de afsluiter een knaller moest zijn. Hoe grappig dat dit nu juist de aftrap is van het debuutalbum; Hole In The Sky. Dit blijft een klassieker van ongekende schoonheid, met weer zo'n jubelende gitaarsolo. Daar stond deze avond sowieso bol van, waar proggers wel pap van lusten!

Tekst & foto's: Freek Wolff

Naar het overzicht van de reviews.