Midwinter progfestival (Utrecht, 3 februari 2024)

Nadat het Midsummer Prog Festival zich met een aantal succesvolle edities had bewezen als een vaste waarde op de live-kalender, werd het hoog tijd voor een winterse indoorvariant. Die kwam begin februari in een goed gevulde (1600 bezoekers) grote zaal van TivoliVredenburg. Met vijf gevarieerde bands zag de Midwinter-bezoeker het brede muzikale spectrum dat de progressieve rock op dit moment te bieden heeft.

De dag begon met een Midsummer-knipoog, want het achtkoppige MEER had afgelopen juni in Valkenburg al een ijzersterke indruk achtergelaten. Dit keer was Ingvild Nordstoga Eide (altviool) wel aanwezig om violiste Åsa Ree te ondersteunen, wat direct voor een extra dimensie in de toch al gelaagde muziek van de Noren zorgde. Martin Utby (AVKRVST), de vervanger van drummer Mats Lillehaug (net vader geworden), vervulde zijn rol met verve in een set waar de technische problemen tijdens het nieuwe Chains Of Changes voor de enige, luchtig opgevangen tegenslag zorgde. MEER wist opnieuw te overtuigen met een eigentijdse, melodieuze en deels akoestische mix van pop, prog en folk, waarbij de knappe vocalen van Knut Kippersund Nesdal en zus Johanne een grote gunfactor opleverden. Met de nieuwe powerballad Today Tonight Tomorrow zorgde Knut Kippersund met een emotionele presentatie in een soort meeslepende James Bond-titelsongstijl al vroeg voor het indrukwekkendste moment van de hele dag. Daarna kregen gloedvolle versies van Beehive en Lay It Down het publiek terecht op de banken.

De sfeer en toon leken gezet voor het internationale live-debuut van Temic. De volumeknop werd goed opengedraaid om deze melodieuze progmetal alle ruimte te geven, maar jammer genoeg resulteerde dit in een vlakke, bijna afgeknepen en zompige zaalsound. Wellicht zullen ook de zenuwen een rol hebben gespeeld, want zanger Fredrik Bergersen Klemp maakte een wat timide indruk. Stergitarist Eric Gillette straalde weinig spelplezier uit, en drummer Simen Sandnes leek in een eigen wedstrijd op tempo en spierkracht steeds zijn bandmaten te willen inhalen. Wel waren we onder de indruk van het kleurrijke en enthousiaste spel van toetsenist Diego Tejeida, die de kar soms in zijn eentje leek trekken. Hoewel de podiumpresentatie van Temic nog een lang weg heeft te gaan voordat het niveau en de persoonlijkheid van bands als Leprous en Haken worden aangetikt, was het bemoedigend om te horen dat het afsluitende Mothallah uit volle borst werd meegezongen door de zaal. Benieuwd of de talenten van Temic tijdens het komende Midsummer een stap vooruit kunnen zetten.

Het altijd vrolijke en avontuurlijke Lazuli is inmiddels een graag geziene gast op de internationale prog(festival)podia. Die reputatie werd ook in Utrecht door de innemende Fransen volledig waargemaakt. In een wervelende mix van pop, blues, rock, oosterse folk en prog kwamen we ogen en oren tekort. Aan inzet en speelvreugde dus geen gebrek bij Lazuli, waarbij we ons niet alleen verbaasden over de rijke en gevarieerde klankkleuren die een weergaloze Claude Leonetti uit zijn Le?ode wist te toveren. De hele band, aangevoerd door zanger Dominique Leonetti, nam de zaal moeiteloos mee in een boeiende, weidse en eclectische live-show die geen seconde verveelde en traditiegetrouw werd afgesloten met het gezamenlijke 9 Hands Around The Marimba, inclusief fragmenten uit Eleanor Rigby en Here Comes The Sun.

Het optreden van Spock's Beard was bij vlagen een feest van herkenning. Na zes jaar eindelijk weer eens op een Nederlands podium maakte de band een wat roestige start waarbij zanger Ted Leonard moeite had met de hogere registers. Bovendien leek er aanvankelijk een dikke, onzichtbare deken over de versterker van de overigens zeer geanimeerd spelende Alan Morse te hangen, maar zijn gitaargeluid verbeterde gaandeweg. Ongeveer halverwege, na On A Perfect Day en Harm's Way, waren alle bedenkingen verdwenen en toonden de Beardo's (met Saga's Mike Thorne achter de drumkit) in topvorm en vol humor dat het weer hoog tijd is voor nieuw werk en een Europese tournee. De set had niet beter afgesloten kunnen worden dan met de vijftien dynamische minuten van The Light, zodat we niet hoeven te vergeten wat een geweldige klassieker deze progepic uit 1995 nog altijd is. Ryo Okumoto deed er - in typische ‘Ryo is rock & roll'-stijl - nog een schepje bovenop door met zijn keytar maniakaal solerend de volle winst voor Spock's Beard uit het vuur te slepen.

Ook Pain Of Salvation was voor het laatst in 2018 te zien, zodat we de live-uitvoeringen van het magistrale album Panther (2020) compleet hebben moeten missen - tot nu toe dan. Met terugwerkende kracht werd er flink uitgepakt op een manier die de grootse status van POS als meeslepende en daadkrachtige podium-act volledig waarmaakte - en herbevestigde. Voorman Daniel Gildenlöw zocht geregeld contact met zijn publiek en was in een bijzonder uitgelaten bui. Zelfs een digitale hick-up tijdens Restless Boy werd met een brede grijs door de hele band vakkundig en luchtig opgevangen, alsof het zo was ingestudeerd. Het publiek lag aan de voeten van de progmetalveteranen, waarbij de terechte headliner door een kolkende massa liefdevol werd omarmd. Met toegift Icon kwam er een einde aan een geslaagd festival dat 25 januari 2025 op een terecht vervolg mag rekenen, maar eerst maken we ons weer op voor twee broeierige dagen in de Midsummer-arena van progcity Valkenburg.

Tekst: Edwin Ammerlaan
Foto's: Bert Treep

zie voor meer foto's de fotoseries per band: