Nick Mason's Saucerful Of Secrets
2 juli 2024, TivoliVredenburg, Utrecht

Tachtig is-ie. Waar de meesten van ons op die leeftijd kwijlend achter de geraniums hangen, drumt Nick Mason als in zijn beste Pink Floyd-dagen: strak, sober en effectief.
Voor de oprichting van ‘The Saucers' moeten we terug naar 2018, wanneer voormalig Ian Dury And The Blockheads-gitarist Lee Harris zijn goede vriend Guy Pratt (speelde met Pink Floyd en David Gilmour) benadert met het idee om het oude Floyd-werk van vóór Dark Side Of The Moon (1973) uit te voeren. Het telefoontje naar Nick Mason is snel gemaakt, en hij heeft er wel oren naar. Al snel trekt het drietal samen met Spandau Ballet-gitarist Gary Kemp en Orb-toetsenist Dom Beken de wereld over.
Het optreden in Utrecht markeert het vierde bezoek aan ons land in zes jaar, en eigenlijk is er in die tijd weinig veranderd. Sterker nog, het aantal songs op de setlijst is teruggebracht van maximaal 21 naar 18, en we horen in Utrecht slechts twee nummers die het collectief niet eerder speelde. The Scarecrow debuteerde als B-kant van Pink Floyds tweede single See Emily Play in 1967 en verscheen een paar maanden later op The Piper At The Gates Of Dawn. Een grappig, compact, typisch Syd Barrett-liedje met een fraaie opening van staccato percussieklanken.
Heel bijzonder is de keuze voor Remember Me, een nummer afkomstig van een vroege demotape uit 1965, toen gitarist Bob Klose deel uitmaakte van een band die nog helemaal geen Pink Floyd heette. Van deze demo heeft Dom Beken nu Barretts zangpartij geïsoleerd, zodat The Saucers met de originele vocalen kunnen meespelen. Dit resulteert in een fraaie Syd Barrett-tribute, inclusief Bekens wervelende harmonicasolo, waarmee weer duidelijk wordt hoe rudimentair anders de groep in haar vroegste jaren klonk.
Sommige nummers, waaronder een soort HEMA-versie van Arnold Layne en het rommelige Fearless, inclusief een schmierende Gary Kemp, vallen zelfs tegen. Daartegenover staan de prachtige, duellerende slidegitaren van Harris en Kemp in Obscured By Clouds en de lekker puntige uitvoeringen van The Nile Song en Lucifer Sam. Even lijkt het tijdens Echoes fout te gaan als Guy Pratt met wilde armgebaren zijn collega's in het spoor probeert te houden, maar de noodzaak daarvan ontgaat publiek en recensent.
De oude meester zelf is opvallend spraakzaam, al maakt hij, staand achter zijn drumkit en met een microfoon in de handen, soms een wat kwetsbare indruk. De grappen zijn er niet minder om. Zo merkt hij met een knipoog naar Guy Pratt op dat hij in zijn carrière slechts met twee bassisten heeft gewerkt, en: "beide waren bijzonder lastig," waarna, prompt voor de start van Set The Controls For The Heart Of The Sun, Masons telefoon gaat en die andere bassist, Roger Waters, vraagt of iemand weet waar zijn gong is gebleven. Het zijn misschien wat flauwe, ingestudeerde kwinkslagen, maar ze houden de avond wel lekker luchtig en zetten Nick Mason als gastheer in het spotlicht, want van zijn traditioneel dienstbare drumwerk hoeven we natuurlijk geen spektakel te verwachten. Dat komt in Set The Controls vooral van Gary Kemp die, draaiend aan een set gitaareffecten, heerlijk gierend uit de geluidsbocht vliegt.
Niemand die het aan het eind van deze show durft uit te spreken, maar iedereen voelt het: Nick Mason en zijn Saucerful Of Secrets kunnen in deze vorm nog jaren mee, maar toch zou deze tournee ook zomaar Masons laatste kunnen zijn. Daarom nemen we de overweldigende klanken van toegiften One Of These Days en A Saucerful Of Secrets in alle gulzigheid in ons op, om bij een laatste blik richting de zwaaiende drummer nog net niet een sentimenteel traantje weg te pinken.

Tekst: Edwin Ammerlaan, Foto's: Bert Treep

(to see all photos, move the mouse to the bottom right of the photo)

Naar het overzicht van de reviews.