Nik Kershaw

Q-Factory, Amsterdam

7 december 2024

Met de glorieuze comeback van Yes en de baanbrekende producties van Trevor Horn als belangrijkste toonzetters is 1984 een topjaar in de popmuziek. Het is ook het jaar waarin de dan 26-jarige Nik Kershaw debuteert met twee singles (Wouldn't It Be Good en I Won't Let The Sun Go Down On Me) en twee albums (Human Racing en The Riddle). Zijn Nederlands podiumdebuut (Vredenburg, 19 februari 1985) en Live Aid moeten dan nog volgen, evenals zijn samenwerkingen met Tony Banks, Steve Hackett, Fish en Elton John - als het stof rondom zijn status als popster/tieneridool is neergedaald en hij zichzelf als serieus songwriter/performer opnieuw zal uitvinden.
Van dat laatste is zaterdagavond in een uitverkochte Q-Factory te Amsterdam niets te merken. "We gaan terug naar 1984; beter gezegd: dit is 1984," glimlacht de twee turven hoge Engelsman tijdens zijn eerste Nederlandse concert in 12,5 jaar tijd. Kershaw speelt beide albums uit zijn doorbraakjaar integraal én in shuffle-stand, waarmee hij een mooie troef in handen heeft. Door de volgorde van de originele albums los te laten houdt hij de spanning van het optreden vast, terwijl ook de dynamiek in de setopbouw daarvan profiteert.
Aftrappend met Roses en Know How krijgt het 850 koppen tellende publiek voor de pauze The Riddle voorgeschoteld. Met een geoliede, vierkoppige band achter zich speelt hij de tien liedjes met verve en vertelt hij tussendoor leuke anekdotes, zoals over de bijdrage van Mark King (Level 42) aan Easy. "Een allesbehalve makkelijk stuk," grapt Kershaw. Vanavond behoort dit nummer dankzij de sublieme interpretatie van bassist Paul Geary tot de hoogtepunten van het bijna twee uur durende optreden.
Bij dergelijke songs realiseer je je ook dat we met popmuziek van de buitencategorie te maken hebben. Elk liedje heeft wel een pakkende groove, hook of oorwurm, dan wel een experimenteel of avontuurlijk melodielijntje waarmee Kershaw destijds zijn bewondering voor Steely Dan en Frank Zappa niet onder stoelen of banken stak. Daar komt bij dat zijn stem de afgelopen veertig jaar goed heeft doorstaan en hij ook als sologitarist prachtige dingen doet. Inkakmomenten zijn er ook: Save The Whale is zo'n albumtrack pur sang die live totaal niet werkt. Met het hitgevoelige titelnummer heeft hij daarna iedereen weer bij de les om de pauze in te luiden.
In het tweede deel volgt zijn debuutalbum, de plaat met wat gedateerder (Shame On You) of eenvormiger (Dancing Girls) werk, terwijl andere liedjes (Cloak And Dagger, Gone To Pieces) juist in de richting van zijn latere albums wijzen. Zijn herdenkingsmoment voor de afgelopen jaar aan kanker overleden producer Peter Collins levert een lang en ovationeel applaus op. Vrij plichtmatig sluit Kershaw af met zijn eerste twee hits, en het is te merken dat het gros van het publiek daarvoor is komen opdraven. De toegiften zijn verrassend: When A Heart Beats komt lekker stevig (lees: minder toetsen, meer gitaren) uit de hoek, gevolgd door zijn latere deep cut The Sky's The Limit, om daarna af te sluiten met The One And Only, de grote hit uit 1991 die hij voor Chesney Hawkes schreef maar die helemaal past in het jasje van de avond.
Al met al een leuke trip down memory lane waarbij je jezelf afvraagt waarom Kershaw niet vaker in ons land speelt. Bij een volgend bezoek mag hij gerust wat meer tappen uit zijn recentere, onderbelichter werk. Tuurlijk, dit optreden is als onderdeel van zijn volledig uitverkochte Europese 1984-tournee een leuke melkkoe, en dat is ironisch, wetende dat hij eind jaren tachtig juist zijn buik vol had van de commercie. Maar eerlijk is eerlijk: voor zijn eerste platen heeft hij zich op artistiek vlak nooit hoeven te schamen. Een sterk staaltje ambachtswerk, zoals een toeschouwer het na afloop in de hal treffend verwoordde.

Tekst: Wouter Bessels

Fotografie: Bert Treep

De band: Adam Evans (gitaar), Bob Knight (drums), Paul Geary (bas) en Phil Peskett (toetsen)

(bekijk de gehele fotoserie door met muis rechtsonder op foto te bewegen)

Naar het overzicht van de reviews.