DeWolff & Heath
11 januari 2024, Doornroosje, Nijmegen

Wat een feest! DeWolff behoort toch wel tot de beste live-acts die we in Nederland hebben. De band heeft zo'n hechte groove aan zijn kont hangen dat zelfs de meest verstokte calvinist van deze muziek in beweging komt, zeker met een goed glas bier. Het is dan wel zompige southern rock-'n-roll in de voetsporen van bands als The Black Crowes, maar ook doordrenkt met liters blues, soul en psychedelica. Zanger/gitarist Pablo van de Poel uit Geleen lijkt eerder iemand met Amerikaanse wortels, zeker op de momenten als hij het publiek smakelijk opzweept, als een volleerd evangelist, met kreten als: "Do you feel it?" Ja, ik voel het, we lusten er wel pap van! Als hij zich in de bomvolle zaal een weg baant tussen zijn fans mag je hem zelfs aanraken, en als je het jezelf toestaat, voel je de genezende kracht door je lijf stromen tijdens stomende nummers als Night Train en Rosita. Energie en het goede gevoel, daar draait het om bij DeWolff, maar vergist je niet, dit trio draait de hand niet om voor twist & turns en smeuïge solo's waar menig progrockband de tanden op stukbijt. Daarom past deze naam wel degelijk in dit magazine. Drummer Luka van de Poel en toetsenman Robin Piso (Hammond-orgel) sluiten naadloos aan bij het hoge niveau van Pablo, terwijl het trio zich laat ondersteunen door twee dames met gedreven achtergrondzang en de uiterst strakke bassist Levi Vis. Samen brachten ze uitstekende versies van In Love, Natural Woman, Snowbird, Out On The Town en Ophelia (met welhaast Indiaanse chant-kreten), allemaal van het laatste album Muscle Shoals. Die titel doet denken aan de M.S. Horns, een sessieband met de naam van die stad uit Alabama, terwijl de blaasinstrumenten op deze plaat juist geen rol spelen in vergelijking met het vorige kunstwerk Love, Death & In Between. Die gaven extra cachet, ook live. In Doornroosje waren blazers niet van de partij, maar mij hoor je niet klagen. Wat dat betreft was het heel aardig dat Mees Vullings van de band Heath op zijn mondharmonica een solo mocht blazen, en hij deed dat met verve. "De beste op dit instrument van Nederland," loofde Pablo zijn gast.
Mees & Co hadden pal vóór het hoofdprogramma ook al flinke indruk gemaakt met songs van de ep Isaak's Marble. Het Haagse Heath sluit qua stijl naadloos aan bij de passie van DeWolff, zwaar geïnspireerd door namen als Grateful Dead en The Doors en met Canterbury overtones (Camel ook). De titeltrack bevat een aanstekelijk licht ritme dat zich in je hoofd nestelt. Ook de andere songs neigen hiernaar, zodat het een uitdaging wordt voor Heath om nieuwe wegen in te slaan en catchy songs te schrijven voor een volledig album.

Tekst & foto's: Freek Wolff

Naar het overzicht van de reviews.