Voorprogramma Alcest was geafficheerd als shoegazer, en inderdaad opereerde de band in deze typische stijl: murmelende zang, deunige melodietjes, en hangende hoofdjes en haren. De drummer had met zijn tribale geluid een dikke vinger in de pap, en als de vlam af en toe in pan sloeg, was er echt wel wat te genieten.  Met het relatief rustige en retro Pale Communion was het natuurlijk de vraag hoe Opeth live zou klinken. Tot mijn verrassing (en ook die van Åkerfeldt zo bleek) was de HMH goed gevuld, en het publiek leek sterk gemêleerd: van langharige headbangers tot  gecoiffeerde dames op leeftijd. Opeth lijkt ze allemaal aan te spreken. Dit weerspiegelde zich ook in de nummerkeuze, hoewel de nadruk uiteindelijk toch lag op het zware materiaal. Hoewel het voor nieuwbakken fans vast even schrikken moest zijn: dat zware werk is beter geschikt voor de HMH dan de intieme klanken van Pale Communion. Hoewel deze laatste het sterkst vertegenwoordigd was speelden ze toch maar drie nummers van (en helaas niet de favorieten van ondergetekende). Daarnaast een bloemlezing uit de rijke discografie, waarbij bleek dat zelfs in de oudere nummers ruimte is voor verstilde intermezzo's en cleane zang. De "cleane" nummers waren The Devil's Orchard van Heritage, en Windowpane van Damnation. Daar tegenover stonden gruntrijke nummers van, op debuut Orchid na, alle studioalbums. Die werden allen op amusante wijze aan elkaar gepraat door bandleider Åkerfeldt, die ook enige technische problemen gebruikte om het publiek te vermaken. Klap op de vuurpijl was de imposante toegift, Deliverance. Ondanks het niet misselijke daaraan voorafgaande, zagen we toen in volle glorie de door de zanger van Alcest beloofde ``mighty Opeth''.

Jurriaan Hage

Naar het overzicht van de reviews.