Jeff Lynne's ELO

Ziggo Dome, Amsterdam

1-5-2016

Het lijkt wel of de veertigste verjaardag van ELO, Jeff Lynne nieuwe energie heeft gegeven. Allereerst een opnieuw ingespeeld best of album (Mr. Blue Sky) met een paar nieuwe nummers, tussendoor een soloplaat ( Long Wave) en als klap op de vuurpijl een nieuw ELO (Alone In The Universe) album. Ook het podium mag meneer Lynne weer verwelkomen. Van het optreden in Hyde Park is zelfs alweer een dvd verschenen. Nederland moest maar liefst 34 jaar wachten om Lynne met zijn elektrisch orkest aan het werk te zien. Om dat in een progtijdskader te plaatsen: Marillion moest nog debuteren met Script For A Jester's Tear. De Alone In The Universe Tour werd twee dagen eerder in Dublin nog geannuleerd op doktersadvies, maar gelukkig kon Amsterdam de 13-koppige formatie (3 gitaristen, 1 bassist, 3 toetsenisten, 1 drummer, 2 cellistes, 1 violiste en 2 achtergrondzangers (m/v)) wel een warm welkom heten. Naast Lynne is toetsenist Richard Tandy de enige oudgediende. Voor het samenstellen van de band heeft Lynne, musical director Mike Stevens ingehuurd. Als je geen band hebt kun je deze meneer vragen , Take That deed dat eerder. Dan hebben we meteen ook de reden dat bassist Lee Pomeroy aanwezig is. Deze sessiemuzikant kennen wij van o.a. Headspace, It Bites, Steve Hackett maar is/was ook actief bij Take That. Net als overigens gitarist Milton McDonald, die ook een, weliswaar kleiner, proglinkje heeft: hij speelde met Yes en Anderson Bruford Wakeman Howe. Naast de muzikanten is er zeker ook veel werk gemaakt van de aankleding van het podium. We zien net als destijds bij Pink Floyd een enorm rond scherm waarop prachtige projecties te zien zijn en waar rondom de lampen zijn gemonteerd. Het beroemde ruimteschip is veelvuldig op de visuals aanwezig. Twee kleinere schermpjes aan beide kanten laten de muzikanten zien. Alle visuele aandacht gaat naar dat grote scherm. Het orkest maakt muziek en staat stil of zit. Het publiek niet. Al staat de zaal vol met stoelen, al gauw worden de fans enthousiast en staan handenklappend te swingen. En dat is te begrijpen. Wat een kwaliteit wordt er geboden. De ene hit na de andere, ik hoef ze niet te noemen, iedereen kent ze wel. In de anderhalf uur speeltijd is er dan natuurlijk geen ruimte voor nieuw werk, alleen When I Was A Boy komt langs. Eigenlijk hadden zowat alle nummers ook 34 jaar geleden gespeeld kunnen worden. Wat zeg ik, ze werden gewoon op 10 februari 1982 in de Ahoy gespeeld! De jaren zeventig vieren hoogtij. Ik was er toen niet bij maar zou best kunnen beweren dat Lynne er (zeker van veraf) nog net zo uitzag als toen. Zonnebril, bos krullend haar en baardje en verstopt achter de microfoonstandaard. Spraakzamer is hij ook niet geworden, een welkomstgroet en het voorstellen van Tandy en de director, dat is het wel. Maakt ook allemaal niks uit, het is genieten van de tijdloze muziek. Een professionele show met uitvoeringen die leken op de perfectie. Moet ik dan, tot slot, geen opmerking maken dat er geen noot anders is gespeeld dan op de cd of dat geen verassing in de setlist zaten? Nee, niet doen, laat het juichgevoel dat ELO nog steeds een Livin'Thing is maar eens lekker overheersen.

Tekst en fotografie: Bert Treep

Naar het overzicht van de reviews.