Yes ( Utrecht, 15 mei 2016)

Yes

TivoliVredenburg, Utrecht

15 mei 2016

Yes toert de laatste jaren met een concept waarin men twee of drie albums in het geheel uitvoert. Tijdens de huidige Europese toer zijn het er twee: Drama en Fragile. Wie had dat ooit gedacht: een integrale uitvoering van Drama? Deze plaat neemt een bijzondere positie in het oeuvre van de band in omdat het een brug vormt tussen het "klassieke Yes" en de "jaren tachtig-Yes". Bovendien was Jon Anderson er vervangen door Trevor Horn. Yes had tot op dat moment vele bezettingswisselingen gehad maar nog niet die van de zanger. Momenteel is Anderson ook niet van de partij dus gaf dit mede ruimte voor het idee om Drama te spelen. Het concert begon met een mooi eerbetoon aan Chris Squire middels een eenzame basgitaar die op het podium stond, ondersteund door zijn compositie Onward. De beelden van Squire op het scherm achter de band vond ik wat moeilijk te volgen omdat deze enorm grote pixels hadden. Hier had ik ook de rest van het concert last van. Toen Steve Howe de openingsnoten van Machine Messiah inzette, wist ik reeds dat het een memorabele avond zou worden. Drama werd zeer strak en vrij natuurgetrouw gespeeld. Jon Davison's stem is meer in de richting van die van Anderson dan die van Horn maar paste er goed bij. Geoff Downes' toetsen hadden wel iets nadrukkelijker in de mix mogen staan. Machine Messiah, Does It Really Happen (met de schitterende basopening van Billy Sherwood), Into The Lens, Tempus Fugit: ik vind het allemaal Yes-klassiekers. Middels het fraaie Time And A Word eerde men Peter Banks. Dat was een mooi moment. Verder kwamen Don't Kill The Whale, Siberian Khatru en uiteraard Owner Of A Lonely Heart voorbij. Fragile uit 1971 was een bijzondere plaat: het bevatte meesterwerken als Roundabout, South Side Of The Sky, Long Distance Runaround en natuurlijk Heart Of The Sunrise (mijn favoriete stuk van Yes) maar ook aparte solostukken van de afzonderlijke bandleden. Dus moest Downes er aan geloven in Rick Wakeman's Cans And Brahms (wat hij goed deed), Davison in We Have Heaven, Alan White in Bill Bruford's rare Ten Percent For Nothing en Billy Sherwood in Fish. Wel, Sherwood zou naar mijn mening alle nummers van Yes wel solo kunnen spelen: die kent alles uit zijn hoofd en is compleet ingewerkt. Fragile klonk als een klok, vooral South Side Of The Sky met aan het einde een duet tussen Howe en Downes op synth. Als toegift kwam nog een uitstekende uitvoering van Starship Trooper voorbij. Alleen ontbrak hier de synthesizersolo van Downes. Howe had niet zijn avond: de meester speelde prima maar zijn apparatuur liet hem in de eerste helft van het concert in de steek: na vervanging van zijn board en versterker ging het beter. Ik begrijp dat er veel discussie is rond Yes, de constante veranderingen in de bezetting en het iets langzamere tempo waarin ze tegenwoordig spelen. Maar zo lang er een Yes is (en straks misschien een tweede met Anderson, Wakeman en Rabin) en ze deze fantastische muziek blijven uitvoeren die zoveel heeft betekent voor de geschiedenis van de (prog)rock, blijf ik ze volgen. De band neemt Drama mee naar de VS waar ze deze gaan combineren met kant 1 en kant 4 van Tales From Topographic Oceans.

Tekst: Paul Rijkens

Fotografie: Wilco Barg