Fairport Convention dag 1

Fairport Convention

Croperdy, UK

11 augustus 2016

Een progger in folk-land...... deel 1

Het gebeurt niet vaak dat ik naar een festival ga, laat staan in het buitenland EN met mijn echtgenote. Dit keer was een combinatie van een korte zomervakantie en het driedaagse ‘folk(rock) festival te Cropredy (midden Engeland) een onderdeel van deze vakantie. Het Cropredy festival is al jarenlang een gerenommeerd festival in Engeland georganiseerd door Leden van Fairport Convention, de folkgroep die volgend jaar het vijftigjarig bestaan zal vieren. Een prachtig terrein buitenaf met één groot podium en een licht glooiend, vanaf het podium naar boven toe oplopend stuk grasland, was het decorum. Twee schitterende grote schermen aan weerszijden van het podium zorgden ervoor dat de liefhebbers die (veel) verder van het podium af zaten of stonden ook heel redelijk konden volgen wat er op het podium gebeurde, want de beeldkwaliteit was verbluffend goed. De eerste dag begon stipt om 16 uur en de aankondiger was niemand minder dan Anthony John Clark, zelf een folk-artiest met zeker nationale faam. De opening werd verricht door de gastheren: Fairport Convention met een akoestisch optreden. Prachtige samenzang, grapjes en aansprekende volksliedjes brachten meteen sfeer in het op dat tijdstip al door duizenden bezoekers bevolkte terrein. Keurig op schema was de volgende act een band waarvoor ik eigenlijk naar Engeland was gegaan: Gryphon. Wederom gereformeerd en sinds kort versterkt met Keith Thompson (blaasinstrumenten en toetsen) als vervanger van de recentelijk afgehaakte Richard Harvey en met bassist Rory McFarlane. Al enige tijd in de band is ook Graham Preskett, in het folk genre een zeer bekende muzikant. De twee oerleden David Oberlé (zang, slagwerk) en Brian Gulland (kromhoorn, fagot, fluit, toetsen) vormen met gitarist Graeme Taylor de kern die al dateert uit de beginjaren zeventig. De mannen speelden wat onwennig (ik begreep later dat deze bezetting amper had kunnen oefenen) in de zin van zeer geconcentreerd met veel bladmuziek her en der. Kwalitatief erg goed maar ondanks het feit dat er diverse lange stukken werden gespeeld van Red Queen To Gryphon Three en het prachtige titelstuk van Midnight Mushrumps, waren de uitvoeringen wat minder symfonisch dan de studioversies. Opvallende podiumpersoonlijkheid is Brian Gulland met zijn grote bos haar en baard en Deze multi-instrumentalisten zijn stuk voor stuk topmuzikanten en dat werd vooral door het vlak voor het podium staande publiek duidelijk onderkend. De huidige bezetting is van plan om volgend jaar een album uit te brengen wat volgens Gulland, die ik later sprak in de sfeer van ‘Red Queen' zou komen te liggen. De acts die hierna kwamen, waren de uit Canterbury afkomstige gedreven, moderne folk-rock spelende Coco & The Butterfields. Een charismatische frontvrouw in de persoon van zangeres/violiste Dulcima Showan en zeer hedendaagse ‘percussie' in de vorm van de stem van ‘beatboy' Jamie Smith, die het voortreffelijk deed. Het Amerikaanse Hayseed Dixie stal de show voor een ruime 15.000 bezoekers met dixie dan wel bluegrass uitvoeringen van nummers van AC/DC, Black Sabbath, Survivor, Journey en..... de Bohemian Rhapsody van Queen die magistraal en meerstemmig werd omgetoverd tot een dixie-tune. De afsluiter was de uit de jaren tachtig bekende SKA-band Madness die behalve de oude hits ook veel nieuw materiaal speelden, meer moderne, vlotte popmuziek.

tekst en foto's : Menno von Brucken Fock