Fairport Convention

Croperdy, UK

12 augustus 2016

Een progger in folk-land...... deel 2

Even uit de overvolle maar uitstekend gestroomlijnde massa mensen, grotendeels verblijvend op het naburig gelegen kampeerterrein, om naar ons appartement in Kettering te rijden en 's morgens vroeg weer terug. Opnieuw valt op de uitstekende organisatie, strakke planning (en dat allemaal op één podium!) en de gemoedelijke sfeer. Was het gisteren qua weer redelijk, wel vrijwel steeds droog maar bewolkt en niet erg warm, wat een prachtige tweede dag werd het! Prog en folk hebben iets met elkaar want niet de minste namen komen we tegen op de voorgaande edities van Cropredy: Marillion, Steve Hackett, Jethro Tull, Fish en Rick Wakeman om maar een paar grote te noemen. Dit jaar waren op deze tweede dag ook progressieve acts uitgenodigd, te weten Lifesigns en Headspace. Stipt om 12 uur begon een akoestisch optreden van Anthony John Clarke en Fairport's David Pegg op bas. Die laatstgenoemde meldde dat het vannacht iets te hard gegaan was bij de bar en hij was zijn stem nagenoeg kwijt. Dat laat onverlet dat het optreden van dit duo zeer degelijk was met puntige teksten en aanstekelijke refreintjes die grif werden meegeneuried. Qua bas-spel liet Pegg horen nog steeds volop in de running te zijn. Jong talent krijgt ook altijd een kans op ‘Cropredy' dus dit keer mocht de winnares van BBC radio 2 Young Folk Award laten zien wat zij kon. Een heel verlegen en begrijpelijk nerveus bag-pipe speelstertje van 17 jaar werd gelukkig bijgestaan door twee andere jongelui op akoestische gitaar en harp anders was ze waarschijnlijk nog nerveuzer geweest. Fabelachtige techniek maar na een paar nummers heb je het als progliefhebber wel gehoord. Het volgende optreden was van twee dames, Hannah en Abbe die zichzelf begeleidden met slagwerk (voeten) en respectievelijk mandoline en gitaar. Hun tweestemmige zang schalde over het veld, trok een behoorlijk schare liefhebbers maar op zijn kop stond het publiek niet. Dat was helaas ook niet het geval bij Lifesigns, want al trachtte Young goed met het publiek te communiceren en ook al speelden de vier heren hun puike set met verve, pal voor het podium waren slechts enkele honderden fans die ECHT enthousiast waren. Veel meer leven in de brouwerij brachten slide gitaarspeler/zanger Wille en zijn ‘Bandits'. De uitzonderlijke sterke ritme sectie bestaande uit Matthew Brooks (bas) en Andrew Naumann (drums) waren het fundament voor de ‘mede door world music beïnvloedde folkrock' van dit trio, waarbij vooral de stem van de gepassioneerd spelende zanger Wille erg aan die van Nickelbacks frontman Chad Kroeger deed denken. Veel geklap en zelf dansen op de swingende muziek van dit mede door acts als Jimi Hendrix Experience en Cream beïnvloede jonge stel muzikanten. Headspace was de volgende act en die mocht zich verheugen in een wat grotere schare enthousiaste fans pal voor het podium. Zij wisten natuurlijk dat zanger Damian Wilson het niet zou kunnen laten om zich in het publiek te begeven en ze werden niet teleurgesteld. Adam Wakeman oogde wat vermoeid maar had zichtbaar plezier in de super-enthousiaste podiumpresentatie van Wilson. Dit in contrast met de zeer ingetogen drummende Adam Falkner en dan ook nog op een wel zeer eenvoudige drumkit. Ook van de uitstekend spelende gitarist Pete Rinaldi, ging weinig showelement uit. De man die schitterde door afwezigheid was Lee Pomeroy. Diens podiumpresentatie en flitsende bas-spel werd node gemist en daar konden zelfs de deels gebruikte digitale vervanger en het fenomeen Wilson niets aan veranderen. Wat een stem heeft die man toch! Geheel anders was de show van Steeleye Span, oudgediende Rick Kemp bleek nog steeds meester op zijn bas en zijn stem klinkt nog jong. Meer moeite had zangeres van het eerste uur Maddy Prior die wellicht een deel van de nacht naast David Pegg had gezeten. Veel beweging op het podium en een grote variatie aan muzikale stromingen. Met de kraker All Around My Hat kwamen de duizenden toeschouwers aardig los en de nieuwkomers in de band presenteerden zich uitstekend. Speelde de knappe violiste Smart niet steeds loepzuiver, gitarist Andrew Sinclair gaf op een goed moment een solo waar David Gilmour zich niet voor had hoeven schamen: klasse en dit nummer pure prog had zo van Pink Floyd kunnen zijn! De lange dag werd nostalgisch afgesloten door The Bootleg Beatles. Soms een tikkeltje overdreven maar op menig moment zou je zweren met de echte fab four van doen te hebben. De Clapton-solo op While My Guitar Gently Weeps werd keurig vertolkt (kippenvel!) en drie van de vier heren wisselden van kostuum en haardracht om het verschil tussen de eerste periode en de tweede aan te geven, met een vijfde ‘Beatle' op toetsen, twee strijkers en drie blazers. Persoonlijk vond ik het jammer dat ze niets van hun actuele show (Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band) speelden maar uiteraard kwamen er vele hits voorbij. Na All You Need Is Love, Penny Lane en The Ballad Of John And Yoko was toch wel een heel aparte belevenis om bijna 20.000 mensen Hey Jude mee te horen zingen, zeker voor een Beatle fan van huis uit....

Tekst en fotografie : Menno von Brucken Fock

Naar het overzicht van de reviews.