Marillion

TivoliVredenburg Grote Zaal, Utrecht

7 -12 -2016

Er is veel veranderd sinds 1984, het jaar dat Marillion voor het eerst in Vredenburg optrad. Utrecht zag in maar liefst zeventien edities - de vele shows op de planken van het oude Tivoli niet meegerekend - een zanger gaan en komen en een band die zichzelf keer op keer wist te vernieuwen. Soms met matig succes en nogal matte optredens in 2001 (Anoraknophobia) en in 2007 (Somewhere Else). Vaker vormde een intiem en sfeervol Vredenburg het decor voor uitbundige progfeesten van hoog muzikaal niveau. Zo staan de wervelende beelden uit o.a. 1985 (Misplaced Childhood), 1994 (Brave) en 2004 (Marbles) nog kraakhelder op het netvlies van uw recensent. Ondertussen is ook de wereld om ons heen veranderd. Marillion durft hierin steeds vaker stelling te nemen. Met Gaza of recentelijk met het indrukwekkende F.E.A.R. Logisch dat het laatste album tijdens Vredenburg-shows nummer achttien en negentien (wij bezochten de laatste) centraal zou staan.

Na de start met het altijd theatraal uitgevoerde The Invisible Man, blijkt dat Marillion de set flink heeft aangepast in vergelijking met de avond ervoor. Om de bezoekers van beide shows zo min mogelijk overlap te bezorgen, wordt vervolgd met You're Gone, Sounds That Can't Be Made en Fantastic Place. Hoewel aanvankelijk wat stroperig door het rustige tempo, zien en horen we Steve Rothery en Mark Kelly in hun solo's al meteen lekker excelleren.

Steve Hogarth is daarentegen opvallend ingetogen, bijna timide, in zijn presentatie. Hij omschrijft Living In F.E.A.R. als het tegengif voor deze sombere maatschappelijke en politieke tijden. "Er is altijd hoop," zo zegt hij in de aankondiging. Om er snel "hopelijk" aan toe te voegen. Tijdens het Brave-trio Goodbye To All That/Wave/Mad gaat het mis in de timing en moet de band tot eigen hilariteit even herstarten. Een schoonheidsfoutje dat bij Afraid Of Sunlight alweer vergeten is. Met respectievelijk de indrukwekkende The New Kings-suite, The Great Escape en King wordt overduidelijk dat Marillion voor een Grootse en Meeslepende, maar ook wat zwaarlijvige setlijst heeft gekozen. Een set met weinig ruimte voor uitbundigheid en publieke zangpartijen. Alleen Easter vormt hierop een welkome, joviale uitzondering. Zelfs Hogarth valt even uit zijn rol en deelt mee in de feestvreugde. Hij klimt op de speakers en geeft manager Lucy een knuffel op de tribune.

Tijdens de eerste toegift snijdt El Dorado door hart en ziel. Het brengt ons direct weer terug in de donkere realiteit van alledag die, net als bij alle andere songs, wordt verstrekt door prachtige videobeelden en -animaties. Als daarna ook nog eens het intense Ocean Cloud wordt ingezet, bereikt dit concert de grenzen van ons inlevings- en concentratievermogen. Maar net als we ons afvragen waar al het uptempo werk is gebleven, toveren de Britten Market Square Heroes uit de hoge hoed. Het is de gewenste ontlading en de zaal ontploft. Toeval of niet, het slot van wederom een gedenkwaardig Vredenburg-concert wordt gevierd met exact dezelfde dampende finale als 32 jaar geleden. Er is veel veranderd sinds 1984, maar gelukkig blijven sommige zaken bij het oude. Zoals het eigenlijk hoort, bij Marillion in Utrecht.

Tekst: Edwin Ammerlaan

Fotoserie: Bert Treep

Naar het overzicht van de reviews.